Terwijl ik zijn stem aan de andere kant van de lijn hoor praten over zijn projectjes waar hij zichzelf mee bezig houdt lopen de tranen over mijn wangen en huil ik stilletjes terwijl ik probeer niets te laten merken. Deze uitzending verandert niet alleen hem, niet alleen onze relatie, maar zeker ook mij. Mij als persoon, maar ook mij als vriendin. Op momenten zoals dit word ik overvallen door zo’n sterk gevoel van missen, maar benauwt het me ook als ik merk hoe ik bijna automatisch een mechanisme heb ingebouwd om op één of andere manier af te rekenen met die onzekerheid, met die afhankelijkheidspositie waar ik opeens in terecht ben gekomen. Iets wat ik nooit heb gewild, want ik red mijzelf best prima in mijn eentje.
Alles aan een relatie met een militair is zo dubbel. Aan de ene kant moet je heel zelfstandig zijn, je eigen boontjes doppen en alles kunnen zonder man in huis en ondertussen nog als thuisfront die kerel steunen terwijl hij weg is, terwijl je aan de andere kant in zo’n afhankelijke positie geplaatst wordt doordat opeens enkel hij ‘controleert’ hoe het contact verloopt, wanneer je elkaar spreekt, op welke manier en hoe lang. Dan zul je misschien denken dat ik ook mijn eigen leven heb, dat mijn wereld niet enkel om hem draait en dat het dan maar pech is als hij me probeert te bereiken en ik ben toevallig aan het werk, lig in bed, zit op de wc, sta onder de douche, sta te koken, ben aan het sporten, ben bij vriendinnen, misschien ben ik wel een dagje weg of ben ik om een andere reden niet bereikbaar. En ja, dat heb ik ook vaak gedacht, en misschien nog wel meer over mijn eigen relatie dan over die van anderen, maar in de praktijk werkt het niet zo. In de praktijk check ik voor het slapen gaan of mijn geluid wel aan staat, kijk en voel ik regelmatig waar mijn mobiel ligt (en of ik niet een oproep of bericht gemist heb), kruist mijn aftel-app nog steeds elke dag maar 1 dag af, ongeacht het aantal keer per dag dat ik ‘m open om het te ‘controleren’, en kijk ik niet langer enkel op Facebook voor de nieuwste updates van vrienden en kennissen, maar ook of hij toevallig nog een update heeft geplaatst, een foto heeft geliked of misschien wel op eentje heeft gereageerd, of wie weet mij zelfs een berichtje heeft gestuurd. In de praktijk gaat dat stomme ding overal mee naartoe, ga ik op dagen dat ik hoop dat hij belt (je gaat onbewust in gedachten een soort schema, een soort ‘(verwachtings)patroon’ ontwikkelen) niet zonder iPhone naar de wc en wanneer ik sta te douchen ligt ie naast de douche met het geluid op z’n hardst en kan ik het niet laten om regelmatig een blik te werpen of ie niet toevallig is gegaan (of misschien wel op dat moment gaat) terwijl ik het niet doorhad.
Maar deze praktische bizarre dingen zijn uiteindelijk niet de kern van wat er verandert in mij in deze periode. Gek genoeg ben ik langzaamaan gewend aan het mindere contact. Daar waar ik eerst zo moest wennen om elkaar niet elke dag te spreken en elke dag gedurende de hele dag elkaar af en toe een berichtje te sturen beginnen dagen zonder contact de standaard te worden, calculeer je teleurstellingen in en ook al hou je je adem bijna onhoorbaar in als je telefoon gaat rond het tijdstip waarop hij vaak belt, dan nog probeer je de ongewenste hoop en verwachting de kop in te duwen, misschien zelfs wat van dat gevoel af te stompen, omdat je weet: de kans dat ik vandaag wat hoor is even groot (en realistisch gezien zelfs minder groot) dan de kans dat ik hem niet spreek.
Ik voel me een flipperkast van emoties. Soms heb ik zelf de controle en mik gericht op wat ik wel en niet wil (laten) raken, maar soms wordt er opeens door een externe partij gebruik gemaakt van de trilfunctie in die kast, waardoor dat balletje zijn eigen leven lijkt te leiden en door de flipperkast zwabbert, van links naar rechts, naar beneden en vervolgens weer omhoog geschoten, en lukraak allemaal knopjes induwt die misschien niet helemaal de bedoeling waren…
Dus wat doe je dan? Gewoon een lintje spannen met ‘Betreden op eigen risico’ en snel een klein muurtje metselen om die warboel van gevoelens heen. Niet zo’n hoge, maar eentje laag genoeg om over heen te springen als je echt wil, maar hoog genoeg om over te struikelen en op je plaat te gaan tegen de koele grond als je geen oprechte intentie hebt of als ik er gewoon geen zin in heb.
Wanneer ik het vriendje na een paar dagen van geen contact deze avond laat toch nog spreek duwt hij zo hard tegen dat muurtje dat het wankelt. Maar omvallen doet het nog niet. Gedurende het gesprek brokkelt het beetje bij beetje af. Onbewust blijf ik die beschermingsmechanismen op scherp houden, voor het geval het gesprek opeens een andere wending neemt. Het duurt bijna het hele telefoongesprek van bijna een uur om weer een beetje bij mijn basis te komen. Om weer wat te wennen aan hem, aan een echt gesprek samen. Het loopt dan ook wat onwennig en ik weet me er even niet zo goed raad mee. Hier had ik vandaag niet meer op gerekend en opeens is alles anders. Opeens moet ik hier iets mee en zijn er verwachtingen…
Als hij me vraagt hoe het met mij gaat ontwijk ik het antwoord wat. “Goed schat.” Niet gelogen, want het klopt ook wel, maar het is zoveel complexer dan enkel dit antwoord. Want ondanks dat het goed gaat, je je draai wel vindt en genoeg te doen hebt is daar altijd dat gevoel wat sluimert op de achtergrond. Hoe leg je een ander het verlangen uit, het gemis uit wat zo sterk aanwezig is, wat je constant bij je draagt. Ik wil niet praten over hoe het met me gaat, ik wil enkel zijn armen om mij heen voelen, dicht tegen hem aankruipen en zijn hartslag in mijn rechteroor horen en voelen als ik mijn hoofd op zijn borst leg. Ik wil zonder woorden zoveel kunnen zeggen door enkel bij elkaar te zijn, elkaar aan te kijken, te genieten van elkaars lichaamswarmte en de liefde in elke aanraking en elk gebaar. Ik wil zijn kussen die mijn tranen stoppen als ik me volledig overgeef aan mijn gevoel omdat ik me bij hem zo veilig en geborgen voel. Ik wil hem, hier bij mij, naast mij, om mij heen.
In stilte droog ik mijn tranen en reageer op zijn verhaal. Ik voel me trots, maar tegelijkertijd verdrietig dat ik niet echt kan delen in zijn gevoel. Een nieuwe uitdaging voor de deur die ik in de afgelopen maanden al heb geprobeerd te verbeteren en perfectioneren, maar nog wel wat werk kan gebruiken: zo enorm trots zijn op hem, zo genieten van zijn verhalen en daarbij je eigen gemis even tijdelijk onder de bank schuiven. Ik kom straks wel weer. Eerst jij, lief. Want zonder vrouw is een man maar nergens, dat weten we toch allemaal? Haha.
Zij van hem 